Ok, saya nak sambung cerita pasal trauma yang saya katakan pada entry lepas.

Seingat saya sepanjang hidup saya hingga berusia 31 tahun ni, sudah 6 kali saya accident. Itulah punca kenapa saya TRAUMA sehingga ke hari ini! Dulu, nak duduk kat seat depan pun saya sangat takut. Menggigil badan saya. Jantung tak usah cakap la lajunya, agaknya lebih laju daripada lrt. he3... Boleh ke bagi perumpamaan camtu?

2 kali dengan kereta, 2 kali dengan bas, sekali dengan motosikal dan sekali dengan lori.

Mula-mula accident saya jatuh daripada atas bas. Waktu tu, saya berada dalam sekolah rendah tapi tak ingatlah darjah berapa. Masih terakam kemas dalam ingatan ni, perkara pertama yang saya fikirkan apabila saya jatuh tu ialah camne saya nak pergi sekolah. Saya memang jenis tak suka ponteng sekolah, ye lah mak cakap saya memang excited nak pergi sekolah sejak kecik lagi. Rajin baca buku, malahan apa sahaja yang terhidang di depan mata saya, mesti saya baca walaupun ianya hanyalah suratkhabar yang membalut ikan masin. (dulu, kedai kat kampung saya pakai suratkhabar lama yang dipotong dua untuk balut ikan masin)

Saya ni adalah murid paling last sekali yang diambik dek Abang Nye dalam trip kat kampung saya tu. Rumah paling hujung la katakan. Masa Abang Nye buat U turn, saya terlepas pegang daripada besi kat pintu tu. Mujur tak pengsan, dan Alhamdulillah Abang Salleh nampak masa saya jatuh tu. Dia la yang bagitau Abang Nye saya jatuh. Abang Salleh ni senior saya. Saya berkeras dengan Abang Nye nak terus pergi sekolah jugak walaupun dia nak hantar saya balik rumah. Lagipun saya tak cedera.